Walang Tunay na Pag-Ibig

Isang hiwaga ang pag-ibig na maituturing na tinik at rosas. Maraming pusong pinaluha ngunit marami ring pinaligaya. Katumbas ng pag-ibig ang sakit at pagpaparaya. Walang tiyak na sukatan ang pag-ibig. Ang pag-ibig ay isang laro lamang. Kung tinadhana ang mabuting kapalaran ay pinagpala ka bagaman kung pagkasadlak naman ay dapat na marunong kang lumangoy sa kapalarang maramot sa iyo.

                Tulad ng mundo, ang pag ibig may araw at gabi. May mga pagkakataong ang pagmamahalan ng dalawang magkasintahan ay kasing liwanag at init ng araw, at kung minsan nama’y kasing lamig at dilim ng gabi. Ang pag-ibig ay parang kawayan at narra din. Sa una’y kinakaya lahat ng hamon, ibayo man ng malakas ng ihip ng problema at balakid ay babangon at babangon parin, ngunit hindi maglalaon ay matututo naring sumuko. Unti unting luluwagan ang taling nag-uugnay hanggat sa ito’y makalas na; Tuluyan nang matumba at kailanma’y di na muling babangon pa.

                Isang malaking katanungan ang bumabagabag sa bawat isipan ng isang tao, “May tunay bang Pag-ibig?” Isang pag-ibig lamang ang maaaring sabihing tunay at walang hanggan, it ay ang pag-ibig ng Diyos sa sangkatauhan. Ngunit dito sa mundong ibabaw, may kislap pa ba ng pag asa ang makikita ng mga taong patuloy paring naghahanap nito?

                Isumpa mo ang taong nagsasabing kailanma’y di naghanggad nga makatikim ng tamis ng tunay na pag-ibig. Marahil lahat ng tao sa ibabaw ng mundo’y naghanggad niyan. Sino ba ang may ayaw na pagkamulat nila sa umaga ay mukha ng kanilang pinakamamahal ang bungad ng kanilang mga mata? Tunay ngang kay sarap umibig, ngunit kung anong tamis nito ay siya namang pait ng pagkasawi.

                 Sa mundong ibabaw, di na mabibilang ang mga taong nasaktan, mga pusong nasugatan, buhay na nawasak, at patak ng mga luhang nasayang. Marami na ang taong di  na nasikatan ng araw matapos masaktan ng lubusan. Di na mabibilang ang mga taong nalunod sa kanilang sariling dugo dahil sa pagkitil ng kanilang sariling buhay. Maraming bata ang isinisilang ng walang Ama sapagkat buntis pa lamang ang Ina ay iniiwan na. Marahil kasing dami na nang tubig sa Dam ang mga luhang pumapatak bawat gabi sa unan dulot ng pagpait ng dati’y matamis na pagmamahalan. Maraming nakatakdang magpakasal ang sumakal sa sarili at nagpatiwakal dahil hindi sinipot ng kaniyang iniirog sa araw sana ng lagdaan na sila’y magsasama habang buhay. Marami na ang ibedensya na nagsasabing walang tunay na pag ibig sa mundong ibabaw.

                 Isang malaking himala at biyaya na ng Diyos ang makatagpo ng isang taong magmamahal sa’yo ng lubos; Isang tao na iaalay ang sariling buhay para sa’yo. Sapagkat sa panahong ito, ang pag ibig na tunay ay tulad ng mga buhok sng taong nakakalbo, unti- unting nalalagas, naglalaho! Napakasakit ang masaktan; nakakapagod na ang lumuha at umasa na may tunay pang pag ibig sa lupa.

                 Sa lahat ng bagay at bawat araw may leksyon tayong natatamo. Sa araw na ito, isang malaking katotohanan ang ating napagtanto; Itaga natin ito sa lahat ng semento at bato upang di na ito mawala sa ating mga isipan: Walang tunay na pag ibig, WALA! WALA! WALA! Desperada lamang ang taong patuloy na naghahanap nito. Sapagkat walang tunay na pag ibig sa mundo! WALA! WALA! WALA!